Etappe 25: 13 september 2010: Ronciglione - Roma 92 km

Ja, we hebben het gered! Vandaag de slotdag en we zijn in Rome aangekomen. Vanmorgen uit het dorp Roncigilione vertrokken waar de meeste mensen nog met een tractor rijden (zeg maar: landbouw specialisten en managers). En wij op een fiets (zeg maar: hebben niets beters te doen). Het eerste stuk werd gekenmerkt door scherpe klimmetjes en afdalingen. Alle dorpen en wegen lijken daar wel tegen een ravijn aangebouwd.

Het was nog een echte etappe vandaag. Veel hoogteverschillen, tamelijk druk en een slechte weg gedurende de eerst 30 km. Geleidelijk werd dat echter beter en in het middengedeelte kregen we nog een mooi stuk. Tot 30 km voor Rome bleef het in Lazio erg landelijk.

 

Vervolgens enkele kilometers door een hele drukke voorstad van Rome gereden, maar daarna was er ruim 10 km een prachtig fietspad langs de Tiber. Hier zie je Thijs aan het begin staan.

Het leek een prachtig slot. Maar dit is Rome! Dus: wegversperringen op het fietspad, geen omleiding aangegeven, plotseling in het drukke verkeer (en tegen de rijrichting in), glas op de weg, boze automobilisten, nog nooit een fietsonvriendelijker stad meegemaakt. Enkele kilometers voor het einde kreeg Eric hierdoor ook nog een lekke voorband en dat deed me ongeveer denken aan Hennie Kuiper vlak voor de finish van Parijs - Roubaix (was het 1977?).

Dit was 4 km voor het einde, vlakbij de Villa Borghese. Toch maar even een ander bandje er op gelegd en doorgereden naar het Stazione Roma Termini, volgens "Harry" (Hans Reitsma, bedankt trouwens voor de prachtige route) het eindpunt of beter: "Einde Route". Hier zijn we op het laatste punt van de boekjes.

Daarna naar het vlakbij gelegen hotel gefietst waar mijn zus Eveline met haar man Rob ons reeds stonden op te wachten. We hebben er een biertje op gepakt.

We zijn er, trots en voldaan. Eveline en Rob hadden voor een passende trui gezorgd zodat de slotfoto op de juiste manier genomen kon worden. Thijs in de roze trui als beste fietser van deze Giro d`Italia en Eric apetrots in een Rome-trui.

Iedereen bedankt voor zijn belangstelling en ondersteuning. En om met "Harry" te spreken: "Einde route, einde verslag".

Etappe 24: 12 september 2010: Lago di Bolsena - Ronciglione 84 km

Vandaag de één na laatste etappe gefietst. We ruiken Rome en zijn blij dat we er morgen zijn. Het is toch wel heel ver fietsen en lang van huis. Vanmorgen vroeg vanuit het Lago di Bolsena vertrokken. Eerst ongeveer 25 km langs het meer gefietst over mooie, soms onverharde, paden en toen verder richting zuiden. Hier een laatste impressie van dit grote vulcanische meer.

Vervolgens een afdaling van 15 km door onbewoond gebied naar het plaatsje Tuscania waar we koffie hebben gedronken. Het vervolg van de rit was niet prettig qua fietscomfort. Het asfalt was slecht met veel gaten in de weg (en de zadelpijn wordt hierdoor nog gestimuleerd) en heel veel Italianen waren op zondag een tochtje aan het maken zodat er erg veel auto's waren in wat een rustig gebied had moeten zijn. Hier een foto van de (hier wel goed geasfalteerde weg) met auto's. Niet mooi maar wel het beeld van vandaag.

Na een lange klim (500 meter hoogteverschil) leidde er na 70 km een klein weggetje naar het Lago di Vico. Dit was wel weer prima fietsen. En het meertje was prachtig met een mooi beschermd natuurgebied er omheen waar veel hazelnootbomen staan. Hier komt dus de Nutella en de Duo Penotti vandaan, denk ik.

Vanaf het meer was het nog zo'n 10 km naar Ronciglione een bergdorpje, wel aardig maar vooral heel druk met veel hangjongeren en enkel goedkope bars en restaurants. Aan alles is te merken dat je steeds zuidelijker komt. Het hotel is mooi (zie het uitzicht vanuit de kamers hieronder), maar de man in de lobby spreekt alleen Italiaans en internet op de kamer functioneerde niet. Ik mag nu heel even van zijn computer gebruik maken. Hij zou me dankbaar moeten zijn, want daardoor kan hij een half uur geen geld verliezen met pokeren. Maar hij wordt erg nerveus achter mij, dus ik zal het verder kort houden.

Morgen gaat het dan eindelijk gebeuren. Na 25 dagen fietsen we Rome binnen. Jullie lezen morgen of dat echt gelukt is en nu kan die neuro-Italiano achter mij weer gaan pokeren.

Etappe 23: 11 september 2010: Casteldelpiano - Lago di Bolsena 77 km

Vanmorgen vertrokken uit het kleine Tepolini bij Casteldelpiano. Geweldig wat onze gastheren voor ons gepresteerd hebben gisterenavond bij het diner. Heerlijk Toscaans gegeten in de keuken samen met de andere hotelgasten en de twee mannen die dit hotel “Borgo Tepolini” runnen. Daarna in de huiskamer nog een koffie en wat spiritualiteiten gedronken, zoals Cremovo (een soort port) van Sicilië. Veel gepraat en weinig verstaan maar het was een unieke belevenis. Bij vertrek een foto gemaakt van Thijs en de twee mannen die dit kleine hotel tot een feest maken.

Vervolgens meteen aan het klimmen geslagen, een collega Reitsma Rome rijder voorbij gefietst, en zo kwamen we weer op flinke hoogte. De beloning bestaat altijd weer uit mooie vergezichten zoals hieronder bij Santa Fiora.

Vandaag reden we door een verlaten gebied met veel bossen. Het eerste deel op iets meer dan 800 meter hoogte totdat we na 30 km koffie hebben gedronken in Catell’Azzara. Buiten bij de Bar/Trattoria stonden de mannen van het dorp op zaterdag uiteraard de belangrijkste problemen van de afgelopen week te bespreken.

Er volgde een lange afdaling naar het Lago di Bolsena. Na 57 km kwamen we in Onana, dat is zo’n Italiaans dorp dat geheel tegen een berg aangeplakt is. Niet te volgen zoals ze daar de huizen tegen de heuvel aan elkaar vastgebouwd hebben. Het was er overigens bijna geheel uitgestorven. Voor de lunch konden we nog net twee zakken chips en drie croissants met jam bemachtigen. Hier komen we Onana binnenrijden.

De laatste 20 km naar het Lago di Bolsena waren nog wat lastiger dan verwacht door wat kleine klimmetjes en veel wind die met vlagen uit allerlei richtingen leek te komen. Natuurlijk wel gearriveerd bij het hotel aan het meer. Het is hier heel mooi maar het seizoen is voorbij of er komen hier zowiezo weinig mensen. De palmen staan op het terras en we kijken vanuit het hotel op het strand en het stille meer terwijl de muggen nu al proberen onze voeten op te eten.

We voelen nu voor het eerst echt het einde naderen. Vandaag voor de laatste keer de wielerkleding gewassen. Morgen op weg naar de laatste tussenstop. De zwaarste etappes liggen achter ons, morgen kijken of we het Lago di Vico kunnen bereiken.

Etappe 22: 10 september 2010: Siena - Casteldelpiano 80 km

Vandaag zonder materiaalproblemen en dus op tijd uit Siena vertrokken. We hebben een prachtige rit gehad met alles dat Toscane te bieden heeft. Het was weer zwaar met vele kleine bergjes en drie grotere klimmen van 400 meter hoogteverschil maar het was de moeite waard. Ik hoor drie jaar geleden een Amerikaanse vrouw nog zeggen: "Tuscany: I have been there last year with all those crazy Italians and fucking mountains". Dit soort mensen snapt er echt niets van, blij dat ze hier wegblijven, dan kunnen wij genieten van de rust en de schoonheid. Na 10 km onderweg te zijn keken we om en zagen op de verre heuvel het trotse Siena nog een keer achter ons liggen.

Langs de stille weggetjes stonden Toscaanse bomen (dit keer geen cypressen). Er waren zoveel plaatsen om even te stoppen en een foto te nemen, maar helaas moesten we ook af en toe doorfietsen om ons doel te bereiken.

De rit verliep zeer voortvarend en toen we gingen lunchen in het hoog op een berg gelegen Montalcino (Brunello wijn) hadden we er al ruim 50 km en flink wat heuvels op zitten. Hier zie je de hoofdstraat van Montalcino met ingang van de kerk en de terrasjes.

Naar voren kijkend werd het beeld de hele dag beheerst door de Monte Amiata (ruim 1700 meter hoog). Al vanaf Siena zagen we deze berg op 60 km afstand in de verte liggen en we slapen nu aan de voet van deze reus die de omgeving domineert.

 

Onderweg zagen we lanen met cypressen, op heuvels gelegen dorpen (waar we dan even later - in het zweet des aanschijns -met de fiets weer boven langs reden), formidabele vergezichten maar ook die hele kleine dingen die Italië zo mooi maken.

 

Na 80 km bereikten we om 16.00 uur zeer voldaan het gehucht Tepolini (bij Casteldelpiano) waar we een Bed & Breakfest hadden geboekt. Een geweldige keuze. Het is hier zo mooi en zo leuk. We zijn gast van de familie met beiden een prachtige kamer, uitzicht op Toscane en vanavond gaan ze lekker voor ons koken. We ruiken al het een en ander en we kunnen bijna niet wachten tot het half negen is (ja, Italianen eten laat). Hier zie je ons "hotel" met op de achtergrond - uiteraard - de Monte Amiata.

Vandaag was dus fietsvakantie op zijn best. Maar we beginnen na 22 dagen toch wel te verlangen naar een dagje rust en vooral het weer thuis zijn. Nog 3 etappes en dan is het zover. En vandaag heeft ons veel vertrouwen gegeven dat we het gaan afmaken.

Etappe 21: 9 september 2010: Firenze - Siena 83 km

Vandaag een wonderschone maar wel zware rit door de Chianti gemaakt. Het begin van de dag hadden we een tegenvaller. Toen we bij onze fietsen kwamen - die we buiten hadden moeten parkeren - had Thijs een lekke achterband en Eric een lekke voorband. Toeval of heeft iemand een "grap" met ons uitgehaald? We zullen het nooit weten. Maar het kostte ons een uur vertraging en flink wat ergernis. Toen alles gerepareerd was, reden we door druk Italiaans verkeer Florence uit, de brug van de Arno over en daar kwam het eerste klimmetje naar de Piazzale Michelangelo. Daar moet je wel stoppen vanwege het fantastische uitzicht op de stad.

Nadat we het stedelijk gebied van Florence waren uitgereden kwamen we in de Chianti. Prachtig maar er is hier geen kilometer vlak. Continu klimmen en dalen. Maar de fantastische uitzichten compenseren alles. Hier een impressie van het uitzicht waarvan we de hele dag hebben genoten en wat naarmate we hoger kwamen alleen maar grootser werd (helaas fotografisch voor ons te moeilijk om vast te leggen).

En dat we in dè wijnstreek van Italië waren bleef ook niet onopgemerkt. We reden de Strada del Chianti Classico. Het getuigt toch wel van ijzeren discipline dat we doorgereden zijn. Voor degenen die nog van plan zijn de tocht naar Rome te maken een advies: deel deze etappe op in gedeeltes eindig na elke klim bij een wijnkasteel en ga de volgende dag verder.  

Op een bepaald gedeelte bleef het maar stijgen en zijn we geklommen naar 600 meter. Het uitzicht was tegen de zon in niet op camera vast te leggen, maar hier zit Thijs er van te genieten. Zien jullie de steeds sterke wordende benen en de blik van de echte wielrenner?

Na 83 zware kilometers kwamen we in Siena. Bij het binnenrijden van het centrum brak Thijs zijn zadel! Enorm geschrokken natuurlijk en we kregen al gedachten dat het hier zou eindigen. Gelukkig viel het mee, alleen een grote schroef die alles vasthield was gebroken. Bij een ferramenta (ijzerhandel) hebben we gelukkig een passende schroef gevonden / laten maken. Het probleem is opgelost en we kunnen morgen verder. Opgelucht zijn we vervolgens Siena ingegaan. Wie het prachtige Piazza del Campo kent, zal het beeld van het komvormige plein met daarop zittende toeristen wel herkennen.

We komen dichterbij, maar we zijn er nog niet. De komende etappe wordt nog wat lastiger dan vandaag. En we hebben gezien dat materiaalpech ook altijd een gevaar is. We tellen af en hopen ook morgen een zware etappe succesvol af te ronden.

Etappe 20: 8 september 2010: Covigliaio - Firenze 61 km

Toen we vanmorgen opstonden leek het mee te vallen met het weer. Een lekker zonnetje en Eric verwisselde de glazen van zijn fietsbril al. Maar tijdens het ontbijt begon het te betrekken en vervolgens barstte er een enorm onweer los in de Toscaanse heuvels. De start dus maar wat uitgesteld. Uiteindelijk werd het rond 11.30 uur droog en konden we op weg. De optrekkende bewolking leverde wel prachtige beelden op van het heuvellandschap met laaghangende wolken.

De Passo della Futa over gereden en toen afgedaald naar een meer waar ik samen met Selma, Merel, Bente, Wil en Bert 2 jaar geleden nog in gewaterfietst (daar leek het vandaag trouwens ook wel een beetje op) en gezwommen heb. Het was een prachtige afdaling met slingerende wegen omgeven door rijen met cypressen en hele mooie uitzichten.

Rond 13.00 uur (na 25 km) kregen we wat honger en dat was maar goed ook, want er kwam weer een vreselijke regenbui uit de lucht. Perfect getimed, hier zie je onze fietsen in het trieste weer staan. Ja, Toscane is niet alleen van de zon zo mooi groen.

Na de lunch het laatste bergje voor Firenze beklommen. Weer mooie uitzichten. We kwamen via Fiesole binnenrijden en dan zie je vanaf de hoogte de stad beneden liggen. Blijft een heel mooi beeld. Na 55 km kwamen we dan bij de entrée van ons tweede grote reisdoel.

Maar we waren er nog niet helemaal. Er volgde nog een worsteling door het Italiaanse verkeer totdat we bij een rustige weg kwamen waar alleen bussen en fietsers mochten rijden en die recht naar het centrum leidde. Zonder dat we het in de gaten hadden kwamen we ineens op een plein, keken naar links en ............. daar stond die: de Dom van Florence. Dat was verrassend en heel indrukwekkend. Yes, een gevoel van geweldige voldoening kwam over ons heen!

Omdat we er zo trots op zijn, zie ons hier nog een keer heel gelukkig kijken. Wat moet dat straks in Rome worden?

Vanavond lekker de stad in, Eveline en Rob zijn er ook, gezellig! En morgen verder door de Italiaanse heuvels naar Siena. Er schijnen nog vijf behoorlijk zware ritten te komen. Maar we komen steeds dichterbij.

Etappe 19: 7 september 2010: Bologna - Covigliaio 61 km

Vandaag een belangrijke stap gemaakt richting Rome. Het waren maar 61 km maar daarvan gingen er 40 omhoog. We zijn geklommen van Bologna dat zo ongeveer op zeeniveau ligt naar de Passo del Raticosa die op bijna 1000 meter hoogte de Appenijnen doorsnijdt. Vanaf Bologna trokken we langzaam de bergen in, eerst vooral vals plat. Hier de weg die langzaam omhoog loopt.

Thijs fietste - zoals gebruikelijk bergop - wat vooruit terwijl Eric wat Italiaanse wielrenners tegenkwam die een praatje begonnen te maken. Ze spraken enkel Italiaans, maar gelukkig is dat vooral ook veel gebarentaal zodat Eric zich ook vertsaanbaar kon maken. Ze waren onder de indruk van onze reis en Eric vertelde dat zijn "filio" ook meereed maar al wat verder vooruit was. Ze boden ons een kop koffie aan in Zena (10 boerderijen en een café). Ze zijn onze amici geworden en hebben ze zich aangeboden als onze nieuwe hazen en ons naar het begin van de klim naar Barbarolo gebracht. Zie ons hier staan tussen onze amici en Italiaanse hazen. Van links naar rechts Paolo Canepiazzale (NL: P. Hondebrink), Enrico, Tiziano en Giuseppe Tresori (NL: J. Schats).

 

Hierna kon de klim natuurlijk niet meer fout gaan. We gingen 5 km met 7-8% omhoog met af en toe een bijna vlakke buitenbocht maar ook af en toe 10% stijging. Maar de beloning was groot. Het weer klaarde op en de vergezichten waren prachtig.

Na nog wat klimmetjes geluncht in Monghidoro voordat we de pas overgingen. Toch weer een mooi moment, waarbij we meteen Toscane binnenfietsten. Na nog 10 km klimmen en dalen kwamen we bij het hotel. Tenminste dat dachten we. Maar helaas, dat lag nog 1 km van de weg af met een steile afdaling. Dat wordt dus morgen meteen even klimmen om terug te komen op de route. We kregen wel allebei een eigen residentie en konden de fiets stallen voor het appartement.

Het seizoen is voorbij - we waren urenlang de enige gasten - maar volgens ons is het een heel romantisch hotel dus we missen onze meisjes. Het restaurant is dicht, maar de baas gaat vanavond speciaal voor ons een pasta maken. Om een beetje reclame te maken (Hotel il Cigno, Covigliaio) en jullie een beetje mee te laten genieten, hierbij een foto van het pad naar de kamers met op de achtergrond de Toscaanse heuvels. Wat is Italië toch mooi!

 

Morgen eerst even een eindje terug klimmen terug naar de weg en dan 70 km naar Florence. Vooral afdalen. Het enige dat nog kan tegenwerken is het weer. Volgens weeronline valt het mee, maar volgens weather.com wordt het heavy rain. Morgen zullen we het weten.