Etappe 12: 31 augustus 2010: Landeck - Nauders 51 km

We vertrokken met enige vertraging uit Landeck. Het was namelijk opnieuw heel erg koud en het regende pijpenstelen. Na ongeveer 1,5 uur wachten besloten we toch maar te gaan fietsen. Van wachten op de hotelkamer word je namelijk ook niet vrolijker, ondanks Hotel Schrofenstein.

De eerste 20 km langs het dal van de Inn waren inderdaad vooral erg koud. Thijs kreeg koude handen en Eric koude voeten met zijn op Italië gebaseerde sandalen. Kennelijk hoort dit bij de ontberingen van de tocht naar Rome. Hopelijk dat de paus ziet wat wij lijden om tot bij hem te komen. Hier het beeld van de eerste uren met een opgewekte Thijs.

Het leek wel wintersport en dat gevoel kregen we ook omdat we plaatsen als Fiss/Serfaus/Ladis aangegeven zagen staan langs de route. Onze duizendste kilometer hebben we net na Ried gepasseerd. Wederom was er niemand om dit historische moment vast te leggen, zodat we na 6 pogingen tot het onderstaande resultaat zijn gekomen. 1000 km!

Na de lunch klaarde het op en reden we verder door het dal van de Inn, nu net door Zwitserland. Prachige kilometers die ons uiteindelijk hebben geleid tot het begin van de klim naar Nauders. Dit was weer echt mooi fietsen. Hier zie je Eric staan op de brug van de Inn.

De klim naar Nauders was een plaatje. 6 km met 7% stijging en 11 haarspeldbochten. Dat is zo fijn klimmen. De ervaren bergfietsers kennen het wel. In elke bocht kun je even op adem komen om vervolgens weer flink er tegen aan te gaan. Tijdens de klim kwamen we een Antwerpse Reitsma naar Rome fietser tegen, die op de top (Norbertshöhe, 1454 meter) een foto van ons heeft genomen.

Een klein stukje afdalen en de rit naar Nauders zat er weer op. Het was vandaag kort en het viel buiten de kou van 's morgens erg mee. Maar we hebben de Alpen bedwongen! En om de wintersportliefhebbers vast een beetje te laten watertanden: hieronder een beeld van de besneeuwde toppen bij Nauders. Hebben jullie er al een beetje zin in? Wij hebben al een heerlijk biertje in het zonnetje op 1400 meter gedronken.

Morgen is het dan zover. We rijden na 7 km Italië binnen over de Reschenpas. Het wordt mooi weer en we gaan heerlijk genieten van Bella Italia.

Etappe 11: 30 augustus 2010: Braz - Landeck (over Arlbergpas) 60 km

Om met de deur in huis te vallen: wir haben es geschaft! Over de Arlbergpas (1800 m), het hoogste punt van de route, dadelijk volgen de details. Vanmorgen op de gebruikelijke tijd vertrokken vanuit Braz aan de voet van de pas. Het was regenachtig en koud, dus we hadden wat extra laagjes kleding aangetrokken. Na vertrek begonnen meteen de eerste klimmetjes en toen begon het hard te regenen. Even geschuild in een bushokje en gelukkig klaarde het enigszins op. Hier een beeld van de bergen bij Klösterle, één van de dorpjes op de beklimming.

We moesten in totaal 25 km klimmen. Voor de kenners/liefhebbers hierbij de details. In het eerste gedeelte zaten nog rustige stukken en wisselden de 7-8% en de 2-3% elkaar af. In het midden werd het wat meer alleen klimmen met percentages van 5-6% (4 km) en 7-9% (4 km). De laatste 5,5 km vanaf Stuben was het echt afzien met eerst ruim 2 km van 8-10% en het laatste stuk nog 3 km van 5-6%. Dit alles bij een temperatuur die uiteindelijk het vriespunt naderde. Gelukkig konden we 3 km onder de top, toen het erg hard begon te regenen, even schuilen in een berghut met open haard (zie achter ons op de foto). Hierdoor konden  ook de kleren een beetje drogen. Erg uitbundig staan we er niet op.

Om 12.30 uur bereikten we de top. Dat gaf een kick. Helaas niemand die zich buiten durfde te begeven, dus hebben we zelf maar de foto gemaakt van deze mijlpaal. Je kent dit soort foto's wel die je op goed geluk maakt. Dit is een mooi voorbeeld van een belabberde foto op een groots moment.

 

Nog even een impressie hoe de omstandigheden waren op de top van de pas.

Hierna zijn we snel afgedaald en kwamen we een aantal nagenoeg verlaten skidorpen tegen, waarvan St. Anton de bekendste is. Hier geluncht, vooral de heisse Schokolade deed ons goed. Afdalen ging snel, het was droog en hierdoor hebben we gelukkig toch nog flink genoten van het door de Alpen fietsen. Indrukwekkend al die snelstromende rivieren en gigantische bergen om je heen terwijl je zoevend in de buitenlucht voortsnelt.

Zeer tevreden kwamen we rond 15.00 uur aan in Landeck, waar een heerlijke warme douche ons wachtte in Hotel Schrofenstein. Schrofenstein? Waar kennen jullie dat ook alweer van? Natuurlijk. Van de bekende kasteelbewoner uit Landeck Oswald von Schrofenstein die de bouw van de kerk in Landeck financieel mogelijk heeft gemaakt. Zo, nu heb ik ook alle interessante toeristische informatie over Landeck verstrekt. Toch nog even een foto met de snelstromende Inn en Schloss Landeck.

Morgen de tweede grote Alpenetappe. Eerste een stukje stroomopwaarts van de Inn en op het laatst een echte haarspeldbochtenklim naar Nauders. We verlangen naar het warme Italië!

Etappe 10: 29 augustus 2010: Bregenz - Braz (bij Bludenz) 84 km

Gisterenavond in Bregenz was er vuurwerk op de Bodensee. Niet vanwege het bereiken van ons eerste reisdoel, maar het was “Stadtfest”. We hebben er van genoten. Tussen de bergen klinkt vuurwerk heel apart. Elke knal wordt een aantal keren weerkaatst door de bergen.

Vanmorgen het Hotel Garni Bodensee uit Bregenz verlaten. Het was net als gisteren koud. Na ongeveer 10 km, toen we vanuit de Bodensee het Rijndal stroomopwaarts gingen volgen, begon het ook nog te regenen. Wind tegen, licht omhoog, koude, regen, het was geen pretje aan het begin van deze dag. Zie hier een lang fietspad op de dijk van de Rijn. Vanmorgen hebben we zo’n 30 km dit uitzicht gehad.

Gelukkig werd het droog en kwam rond 11.00 uur de zon door. Toen werd de wereld een stuk mooier en plezieriger. Hier staat Thijs bij een brug over de Ill, één van de snelstromende watervoorzieners van de Rijn. Volgens “Harry” (onze reisleider) was dit trouwens een hangbrug, maar die is waarschijnlijk de dag daarvoor ook op het Stadtfest van Bregenz geweest.

Na 45 km kwamen we in Feldkirch, waar inmiddels de zon lekker scheen, we koffie hebben gedronken en afbogen naar het Oosten richting Bludenz. Mooie paden terwijl de Alpen zich steeds dichter rond ons begonnen te sluiten.

In Bludenz (ruim 70 km) hebben we geluncht. We waren in Oostenrijk, dus als drinken: zwei Spezi. Jullie kennen deze afschuwelijke drank wel van de wintersport. En net als wijn die je meeneemt van vakantie: smaakt redelijk goed als je daar bent maar thuis is het niet te drinken.

De laatste 10 km hebben we het eerste (kleine) stukje van de Arlbergpas gefietst om te finishen bij Walch’s Camping & Landhaus in Braz. Sehr gemütlich maar geen internet. Vandaar dat dit verslag iets later is gepubliceerd. Onze dagelijkse dingetjes afgewerkt: douchen, fietskleren wassen (zie hieronnder), verslag maken en uploaden, eten, route bestuderen en slapen. Is dit alles? Ja. Is dit leuk? Wij vinden tot nu toe van wel.

Morgen de Arlbergpas over! We zitten nu op 700 meter en we moeten over 1793 meter heen. Da’s veel hoogteverschil. De weersvoorspelling: zeer slecht, mogelijk zelfs natte sneeuw. Maar we zullen het halen, al moeten we er over kruipen. Hieronder zie je de Arlbergpas bij mooi weer in de verte liggen.

Na de etappe van morgen de klassementen. Voorspelling. Gele trui en bollentrui: Thijs. Witte trui van de meest veelbelovende renner: Eric?

Etappe 9: 28 augustus 2010: Scheer - Bregenz 102 km

Vanmorgen weer volgens het vaste ritme gestart. Om 8.00 uur ontbijten, rond 8.30 uur de fietsen klaarmaken en om 8.40 uur vertrekken. Het was koud en de lucht was bewolkt, tegen regen aan. Hier staan enkele fietsers (wie logeert er verder nog in Scheer?) klaar voor het vertrek bij Hotel Donaublick. Een voortreffelijk hotel. Het enige dat ontbrak was een uitzicht op de Donau, maar dat ik dat had verwacht zal wel aan mijn gebrek aan kennis van de Duitse taal liggen.

De kou had ook een voordeel. De wind kwam namelijk uit het noordwesten en die hadden we dus de hele dag mee. De eerste 50 km was tamelijk saai. Zeer landelijk, we kwamen door allerlei dorpjes waarvan we er al zo'n 15.000 hebben gezien deze reis, zoals Ochsenbach en Oberochsenbach. Een soort Oostelbeers, Westelbeers en Middelbeers, maar dan kneuteriger.

Na 60 km zagen we dan de Bodensee. Hiermee hadden we toch een soort einddoel in zicht, het laatste stukje Duitsland. Kijkend naar de horizon zagen we een zeppelin voorbijkomen. Eigenlijk geen verrassing want Graaf Zeppelin, de uitvinder van dit luchtschip is geboren in Friedrichshafen aan de Bodensee en daar waren we slechts 5 kilometer vandaan. Als je goed kijkt op onderstaande foto zie je de zeppelin varen. Ik had er nog nooit eentje zonder reclame gezien en vond het heel bijzonder.

Toen we bij de Bodensee aankwamen begon het te regenen. Vandaar dat we besloten door te rijden naar Lindau waar we geluncht hebben. Lindau is een heel mooi plaatsje op een eiland in de Bodensee, maar het weer was zo slecht dat er alleen maar sjagrijnige toeristen rondliepen. Je kent het wel: op de camping worden de kinderen steeds vervelender, we gaan maar een stadje bekijken vandaag. Vandaar maar beter een foto van onze stoere fietsen (in Lindau) die zich ondanks het af en toe natte weer uitstekend gehouden hebben in het eerste deel van onze reis.

Na 100 km passerden we de Oostenrijkse grens en kwamen we in Bregenz. Het eerste deel van de reis zit er op. Duitsland is "erledigt". Nu volgen 3 etappes in de Alpen. Vooral de tweede over de Arlbergpass baart ons nog wat zorgen. Maar voorlopig staan hier twee trotse mannen in Bregenz voor de Bodensee.

9 down, 16 to go! Het was prachtig om met Hans Reitsma (door Thijs en Eric onderweg tot "Harry" omgedoopt: "volgens Harry moeten we hier rechts") over zulke mooie wegen door Duitsland te rijden!

Etappe 8: 27 augustus 2010: Tübingen - Scheer (Sigmaringen) 82 km

Vandaag was het dan zover. De eerste echte test met de Schwäbische Alb voor de boeg. Zo'n 20 km klimmen met ruim 400 meter hoogteverschil. We waren benieuwd. Er was heel slecht weer voorspeld (weeronline gaf een 1) en wat dat betreft viel het nog mee. Maar we zijn gestart met regen. Hier zie je het Hotel am Bad in Tübingen met het grauwe weer. Tübingen is trouwens een leuke stad, maar niet van de allure van Heidelberg.

De eerste kilometers werd er al wat hoogte gewonnen. Vooral als de wind recht van voren kwam waren de korte beklimmingen lastig. De regenjasjes toch maar uitgedaan want als je zo ingespannen bezig bent wordt je door het zweet van binnen minstens net zo nat als met de jas uit. Na 20 km kwamen we in Talheim en daar moesten we beginnen aan de eerste langere beklimming van onze reis. Zo'n 4 km met 4-7 %. Hier zie je Thijs bij het begin staan. Zien jullie de uiterste concentratie?

De klim ging boven verwachting. Leek een beetje op de gemiddelde klim in de Belgische Ardennen. Zie hier het voortdurende uitzicht terwijl de volgende 100 meter op je fietscomputer maar niet wil verspringen.

Boven aangekomen dachten we verder een "easy ride" te hebben met een geleidelijke afdaling. Dat bleek helaas tegen te vallen. Flink de wind tegen, het werd dus toch nog zo'n 50 km werken. De Schwäbische Alb wordt vanwege het weer ook wel de "Rauhe Alb" genoemd. En dat het de afgelopen dagen hier af en toe te keer was gegaan mag blijken uit de wegversperringen. Maar goed dat we geen caravan bij ons hadden, dan was de vakantie afgelopen geweest.

Het landschap was overigens schitterend. Het dal van het riviertje de Lauchert is prachtig en het was er onvoorstelbaar rustig. We hebben 10 minuten op een uitzichtspunt gestaan terwijl er geen enkele auto, trein, fiets of wandelaar passeerde. Enkel natuur, vogeltjes, slakken en een kabbelend beekje.

Het weer klaarde rond het middaguur op en we kwamen met een zonnetje aan in het mooie Sigmaringen aan de Donau. Een mooi kasteel wachtte ons daar op en een lekkere lunch: Apfelstrudel met vanillesaus en slagroom.

Het hotel was 10 km verderop in Scheer. Dat was makkelijk te fietsen langs de Donau. Het hotel "Donaublick" is overigens wel een aanrader, alleen moet je dan nog wel een vakantie in Scheer plannen. Wie durft? Eric en Thijs keken zeer tevreden terug op een succesvolle etappe.

We hebben zelfvertrouwen, de spieren sterken aan. Morgen verlaten we Duitsland en proberen we de 100 km  naar Bregenz in Oostenrijk te voltooien. Dan zijn we aan de voet van de Alpen. Het begint al te kriebelen en er zijn ook wel wat zenuwen voelbaar.

Etappe 7: 26 augustus 2010: Pforzheim - Tübingen 73 km

Nadat we gisteren het hoogtepunt van Pforzheim hebben laten zien met "Der Dicke", nu het dieptepunt: een foto van ons hotel. De kamer van Eric is op de bovenste verdieping rechts achter het grote balkon. Thijs staat bij de leuke "winkeltjes" bij de ingang.

Overigens was het gisterenavond wel groot feest in Pforzheim met de "Oechsle Weinfeste". Lange tafels op het stadhuisplein met veel wijn (grand cru non classé) en Duitse specialiteiten. Een bandje van 2 leuke muzikanten luisterden de zaak op. Zie hier een sfeerimpressie. Let ook op de voor Pforzheim typerende architectuur van het stadhuis op de achtergrond. Maar: het lijkt wel Eindhoven.

Nu over de etappe van vandaag. Het was een tamelijk zware etappe, maar geweldig mooi. Het was prachtige natuur en prima weer. De eerste 20 km gingen over een prachtige weg door een lommerrijk dal van de Würm. Zonder problemen wonnen we ruim 100 meter hoogte. Hier een fotootje van het dal met enkele indianententen.

Daarna volgden wat stevige hellingen. Na totaal 30 km kwamen we in Weil der Stadt. Hier hebben we een kop koffie gedronken en kregen we een wat eenzijdig gesprek met een nagenoeg onverstaanbare Oostenrijker die 20 jaar geleden op 50-jarige leeftijd naar dit gebied was verhuisd. De stop duurde dus wat langer dan gepland. Hieronder de kerk van Weil der Stadt.

Na deze stop volgden er 15 km met een paar echte kuitenbijters en enkele stukjes met fikse tegenwind. Maar de beloning daarna was groots. We daalden langzaam af via een onverhard pad door het werkelijk prachtige Naturpark Schönbuch. Eén van de mooiste stukken van de tocht tot nu toe. Bij het verlaten van het park geluncht bij het Klooster Bebenhausen. Daarna was het nog 10 km naar ons hotel in Tübingen. Een mooie oude universiteitsstad aan de Neckar. Zie hieronder, dat is weer een echt stadhuis.

We waren blij dat we er waren. Enigszins vermoeid, een beetje zadelpijn, er beginnen wat ongemakjes op te spelen. Maar morgen moeten we er weer staan, dan zijn de eerste echte punten voor het bergklassement te verdienen op de Schwäbische Alp (voor ons 1e categorie). De zadelpijn is gelukkig inmiddels wat aan het wegtrekken door de wonderzalf van fietsenmaker Van Herk uit Veldhoven.

Etappe 6: 25 augustus 2010: Heidelberg - Pforzheim 88 km

Eerst nog even iets over Heidelberg. Dat is een hele mooie stad, moet je gezien hebben. En ons hotel het "Bayrischer Hof" is ook een aanrader. Midden op de Bismarckplatz en tegen de Alte Stadt aan, het was een geweldige uitvalsbasis. Hieronder zie je het uitzicht op Heidelberg vanaf het oude slot.

Ziet er mooi uit hè. Bij de kerk hebben we een biertje gedronken en als je dan wat verder inzoomt, zie je dat ook Heidelberg zijn praktische kant heeft. Op het terras stopte voor ons een vuilnisauto die wel erg trots op zijn  Heimat is.

Dan de rit van vandaag. We zijn wat later gestart (9.40 uur) omdat Eric een nieuwe batterij nodig had voor zijn fietscomputer en de winkels gingen pas om 9.30 uur open. Het was mooi weer - eerst nog wat frisjes - en de rit verliep voorspoedig. De eerste 60 km vooral over mooie lange rechte fietspaden in de uitgestrekte bossen van het dal van de Bovenrijn tussen Heidelberg en Karlsruhe.

We kwamen ook weer langs mooie plekjes en speciaal voor de meisjes thuis hier een veldje met duizenden zonnebloemen. This is for you. We houden van jullie!

Na 40 km hebben we koffie gedronken in Bruchsal en daarna zijn we in één keer doorgereden naar Pforzheim. Bruchsal en Pforzheim kende ik eigenlijk alleen van de Raststätten langs de Autobahn. Wat Bruchsal betreft is dat jammer, want dat is een leuk stadje met een mooi slot in Barokstijl.

De laatste 25 km kregen we wat hellingen voor de kiezen. Dat ging allemaal prima dus dat geeft vertrouwen voor de komende dagen en voor de Alpen-etappes. In tegenstelling tot Heidelberg is het hotel in Pforzheim  geen aanrader. Maar zo erg is dat ook weer niet, want het lijkt me beter dat je zowiezo niet in Pforzheim komt. Een drukke industrie-stad, veel winkels, veel vierkante gebouwen, een beetje Eindhoven dus. Leuk voor de mensen die er wonen, maar van Michelin zal het geen sterren krijgen. Hier de belangrijkste bezienswaardigheid: het standbeeld van "Der Dicke".

 

Morgen naar Tübingen, dat is wel weer een heel mooi stadje. En in de rit hebben we alle vertrouwen. Weliswaar wat bergjes, maar 70 km is niet al te ver.

Etappe 5: 24 augustus 2010: Nierstein - Heidelberg 85 km

Vandaag is het ook weer gelukt. Maar eerst nog even twee foto's van gisteren in Nierstein. De onderstaande foto is vanuit de hotelkamer genomen en je ziet - zoals wel meer voorkomt - een schip over de Rijn varen. Toch iets specialer dan je zou denken, want het is bij toeval exact hetzelfde schip als op de foto van gisteren bij de bocht van de Loreley. Stroomopwaarts doet zo'n rijnaak er dus ongeveer 6 uur over om 70 km te overbruggen, ofwel 12 km per uur. Wij zijn sneller!

Dan een foto van het stadje Nierstein. Er is echt niets te doen in dit dorp. De belangrijkste bezienswaardigheden zijn een fles witte en een fles rode wijn, maar die zijn sinds gisteren leeg. Op de bijna lege Marktplatz denk je: hé dat ziet er misschien toch nog wel aardig uit. Maar ook daar hebben ze in Nierstein een oplossing voor: je bouwt er een lelijke fabriek achter.

De tocht is vandaag weer goed verlopen. Veel fietspaden over landbouwweggetjes en dijken. Het was wel modderig. Dat is vooral voor Thijs wat treurig, want die heeft geen spatborden. Na het pontje over de Rijn kwamen we in een mooi natuurgebied met vele vogels. Onder andere een weiland met 7 ooievaars waarvan ik er twee heb kunnen afbeelden.

Vervolgens halfweg een kop koffie gedronken in Lorsch met uitzicht op de Schlecker drogist. Hiervoor doe je het allemaal.

Toen we uit het dorp reden stond er een mooie stadspoort. Zie hieronder. Hij lijkt scheef te staan zoals de toren van Pisa, maar dat is niet zo. Een Canadees / Duitse mevrouw bood aan ons te fotograferen. Na zes pogingen en veel oponthoud was dit degene die het best gelukt was. Excuses dat de stadspoort er niet geheel opstaat, maar we wilden voor het donker in Heidelberg aankomen.

We hebben geluncht in Ladenburg, na 70 km. Vanaf hier was het nog maar een kort stukje naar Heidelberg. Eindelijk weer eens een fatsoenlijke stad en daar gaan we nu ook snel van genieten! Morgen eerst nog 60 km vlak, maar dan de eerste klimmetjes op weg naar het Zwarte Woud. We zijn er klaar voor.

Etappe 4: 23 augustus 2010: St.Goar - Nierstein 83 km

Vanmorgen was het helaas afgelopen met het mooie weer. Toen we wakker werden in het Rheinhotel in St. Goar (zie hieronder) was het al een dreigende lucht, maar eenmaal op weg begon het te regenen. We vertrokken om 8.45 uur.

Al na 3 km bereikten we de beroemde bocht van de Loreley. Je kunt hier goed de enorme stroming zien van de Rijn, waardoor dit traject vroeger zo gevreesd werd door de scheepslieden. Thijs en ik konden het mooie gezang en de blonde lokken weerstaan. De regen nodigde ook niet uit tot avontuurtjes met de Loreley. Hieronder de bocht in beeld gebracht.

De weg leidde ruim 30 km verder langs de Rijn in de regen langs mooie plaatsjes zoals Bacharach waar de oude Fachwerkhäuser er mooi bij staan.

Bij Bingen hebben we de Rijn verlaten en toen werd het gelukkig droog. De tocht van vandaag leidde verder door Rheinland-Pfalz via landbouwweggetjes en fietspaden op geasfalteerde voormalige spoorlijnen. Thijs en ik hebben in Ingersheim koffie gedronken in een super-intieme tea-room waar verder alleen enkele huisvrouwen zich op maandagmorgen ophouden. Zie eens hoe knus we hier zitten. Het enige dat ontbreekt is onze baby.

Het ging vanaf hier allemaal voorspoedig. Wat kleine klimmetjes. Goed voor de oefening want de echte bergen gaan nog komen. De spieren sterken al goed aan. Rheinland-Pfalz is een echte wijnstreek waar de Riesling vandaan komt. Zie hier de druivenranken vlakbij de eindbestemming Nierstein staan. Deze plaats ligt weer aan de Rijn, die hier behoorlijk breed is, zo'n 20 km ten zuiden van Mainz.

Nu we de weblog zitten bij te werken regent het hard en komt er zelfs wat onweer bij. Gelukkig dat we op tijd binnen waren (net na 14.00 uur). Rare naam overigens "Nierstein", je noemt je dorp toch ook geen "Galblaas". Morgen naar Heidelberg, hopelijk droog, de laatste etappe voor de sprinters.